اکنون پس از قیام پر شکوه مردم قهرمان ایران در روز عاشورا، و مقاومت مشروع آنان دربرابر خشوت مسلحانه نیروهای نظامی، می بایست در اندیشه طرحی برای ادامه حرکات اعتراضی جنبش بود. برای جلوگیری از تهاجم و حشیانه نیروهای سرکوب، و نیز بمنظور تداوم دینامیسم پویا و فعال جنبش، از پیشنهاد جهت برپایی اعتصاب سراسری و عمومی در ایران پشتیبانی کنیم. جنبش باید گام بگام بسوی طرح اعتصاب سراسری راه یابد. این پیشنهاد اما، نه بسرعت عملی است، و نه سازماندهی آن بی مشگل خواهد بود.
اکنون که سران اولیه و اصلی جنبش، آقایان میر حسین موسوی و مهدی کروبی در شرایط نا امنی کامل بسر میبرند، و در محاصره و تهدید مداوم نیروهای امنیتی و سرکوبگر حاکمیت قرار گرفته اند، میبایست سکان قدرت پویای جنبش را به جلو برد و از حرکت باز نایستاد.
حرکت ستیزانگیز مردم جان به لب رسیده مان در برابر سرکوب بی امان نیروهای نظامی در روز قیام پر افتخار عاشورا دفاع از خود بود. نه مردم ما، که رژیم حاکم بر ایران مروج اصلی خشونت است.
ماجرای شورش عاشورا در روز 6 دی ماه 1388 چنان بود که گویی مردم ایران از مرحله سغارت خود گذر کرده اند، و گام به گام نشان میدهند که برای کسب شرافت و آزادی خویش، حاضر به از خود گذشتگی هستند. پس آیا دیگر برای آنان راه بازگشتی مانده است.
با اینحال نباید بکارگیری و اعمال خشونت را به مردم توصیه نمود، بلکه بکار گیری درایت مند روشهای مقاومت منفی کارکرد موثرتری خواهد داشت. عاشورا یک مرحله جدید در بلوغ سیاسی جنبش بود. شاید صرفا تظاهرات خیابانی بخودی خود و بطور مداوم جواب ندهد، و شاید وقت آن رسیده است که همزمان و یا با تفاوت زمانی اعتصاب عمومی اعلام شود. لیکن این دعوت تنها از سوی رهبران جنبش و شبکه های زیر زمینی و فعال در داخل کشور باید مطالعه، طراحی و متحقق گردد..
مشگلات در مسیر سازماندهی یک اعتصاب سراسری کم نیستند: هدف از یک اعتصاب عمومی غالبا فلج کردن بُنیه تولیدی و اقتصادی ارگانهای دولت است. پس این تاکتیک مبارزاتی، کارگران، تجار میان حال بازار و گروهای اقتصادی و اجتماعی از این دست و نیز محصلین و دانشجویان را در نظر خواهد گرفت. از میان کارگران مهمترین گروه، کارگران صنعت نفت است. اعتصاب آنها کمر رژیم را به میزان زیادی خواهد شکست. اما، آیا جنبش سبز در میان بازار و در میان سندیکاهای کارگری نفوذی دارد؟ آیا قادر است آنها را در مسیر یک حرکت همگانی اعتراضی بسیج کند؟ این مسئله ایست که جنبش سبز باید بروی آن تامل بیشتری کرده و در مسیر آن سازماندهی نماید.
بنابراین، طرح اعتصاب عمومی در واقع پیشنهادی به رهبران و فعالان فعلی جنبش در ایران است، و به سادگی و به سرعت نه عملی است و نه در ابتدای کار بتوسط همه مردم قابل قبول خواهد بود. اما میدانیم که این طرح یکی از کارآمد ترین روشهای عمل در شرایط حاضر است. پروژه ایست که نیاز به تامل، برنامه ریزی، سازماندهی و تبلیغات دارد. پس اگر امکانات عملی آن بتمامی هم اکنون در دست نیست، اما، آن امکانات را باید ایجاد نمود و برای آن گام به گام و بطور سنجیده سازماندهی کرد.
اعتصاب عمومی یک ابزار مقاومت منفی است. سه ویژگی آن به این قرار است: 1) از این طریق روشهای مسالمت آمیز در صحنه جنبش گسترش بیشتری می یابد؛ 2) بدلیل ویژگیهای خاص این تاکتیک، اقشار وسیع تری از مردم قادر خواهند بود به صفوف جنبش بپیونند؛ 3)، و بلاخره آنکه ضربات جنبش بر رژیم با بکارگیری این روش کارآمد تر و موثر تر خواهد بود، زیرا بدنه تولیدی کشور در بخشهای اقتصادی مورد تهاجم جدی قرار میگیرد، یعنی درست حوزه ایکه جنبش سبز تاکنون شاید تاکید زیادی بر آن نداشته است.
پس از طرح برپایی اعتصاب سراسری و عمومی در ایران پشتیبانی کنیم. لیکن میدانیم که آن طرح تنها بتوسط رهبران جنبش و یارانشان و فعالین شبکه های اعتراضی در داخل کشور باید اعلام شود. پس از آنها میخواهیم که طرح اعتصاب عمومی را در نظر گیرند، کم و کیف آنرا مورد سنجش قرار دهند، و برای سازماندهی و تحقق آتی آن از هم اکنون برنامه ریزی کنند.
پر واضح است که شرکت در اعتصاب عمومی برای همه اقشاری که وابسته به نیروی کار خود برای کسب درآمد روزانه شان هستند، نتایج سختی بدنبال خواهد داشت. پس فعالین و طراحان داخل کشور بهتر قادر خواهند بود تا از طریق بکار گیری تاکتیک های کارآمد تر، میزان ضربات را در این ماجرا، بروی گروه های زحمتکش کشورمان کمتر کنند. با اینحال، مردمی که جانشان از ظلمات این رژیم به لب رسیده است، و آنرا در اعتراضات دلیرانه خود نشان میدهند، اگر این مردم آماده تعغیر اجتماعی هستند، همانگونه که موج فشارهای نظام را پس میزنند، پس چه بسا حاضر خواهند شد تا مصائب درد آور اعتصاب سراسری را نیز پس زنند، زیرا در یافته اند که راه جنبش در مسیر آزادی، راهی پر مشقت است.
مطمئن باشیم که هرگاه سازماندهی لازم در زمان لازم در جهت تحقق اعتصاب سراسری فرا رسد، شیرازه اقتصادی و بنیه حیاتی رژیم فلج خواهد شد، و امکانات یک چرخش مهم برای جنبش مدنی در مسیر آزادی فراهم میگردد.
اکنون که سران اولیه و اصلی جنبش، آقایان میر حسین موسوی و مهدی کروبی در شرایط نا امنی کامل بسر میبرند، و در محاصره و تهدید مداوم نیروهای امنیتی و سرکوبگر حاکمیت قرار گرفته اند، میبایست سکان قدرت پویای جنبش را به جلو برد و از حرکت باز نایستاد.
حرکت ستیزانگیز مردم جان به لب رسیده مان در برابر سرکوب بی امان نیروهای نظامی در روز قیام پر افتخار عاشورا دفاع از خود بود. نه مردم ما، که رژیم حاکم بر ایران مروج اصلی خشونت است.
ماجرای شورش عاشورا در روز 6 دی ماه 1388 چنان بود که گویی مردم ایران از مرحله سغارت خود گذر کرده اند، و گام به گام نشان میدهند که برای کسب شرافت و آزادی خویش، حاضر به از خود گذشتگی هستند. پس آیا دیگر برای آنان راه بازگشتی مانده است.
با اینحال نباید بکارگیری و اعمال خشونت را به مردم توصیه نمود، بلکه بکار گیری درایت مند روشهای مقاومت منفی کارکرد موثرتری خواهد داشت. عاشورا یک مرحله جدید در بلوغ سیاسی جنبش بود. شاید صرفا تظاهرات خیابانی بخودی خود و بطور مداوم جواب ندهد، و شاید وقت آن رسیده است که همزمان و یا با تفاوت زمانی اعتصاب عمومی اعلام شود. لیکن این دعوت تنها از سوی رهبران جنبش و شبکه های زیر زمینی و فعال در داخل کشور باید مطالعه، طراحی و متحقق گردد..
مشگلات در مسیر سازماندهی یک اعتصاب سراسری کم نیستند: هدف از یک اعتصاب عمومی غالبا فلج کردن بُنیه تولیدی و اقتصادی ارگانهای دولت است. پس این تاکتیک مبارزاتی، کارگران، تجار میان حال بازار و گروهای اقتصادی و اجتماعی از این دست و نیز محصلین و دانشجویان را در نظر خواهد گرفت. از میان کارگران مهمترین گروه، کارگران صنعت نفت است. اعتصاب آنها کمر رژیم را به میزان زیادی خواهد شکست. اما، آیا جنبش سبز در میان بازار و در میان سندیکاهای کارگری نفوذی دارد؟ آیا قادر است آنها را در مسیر یک حرکت همگانی اعتراضی بسیج کند؟ این مسئله ایست که جنبش سبز باید بروی آن تامل بیشتری کرده و در مسیر آن سازماندهی نماید.
بنابراین، طرح اعتصاب عمومی در واقع پیشنهادی به رهبران و فعالان فعلی جنبش در ایران است، و به سادگی و به سرعت نه عملی است و نه در ابتدای کار بتوسط همه مردم قابل قبول خواهد بود. اما میدانیم که این طرح یکی از کارآمد ترین روشهای عمل در شرایط حاضر است. پروژه ایست که نیاز به تامل، برنامه ریزی، سازماندهی و تبلیغات دارد. پس اگر امکانات عملی آن بتمامی هم اکنون در دست نیست، اما، آن امکانات را باید ایجاد نمود و برای آن گام به گام و بطور سنجیده سازماندهی کرد.
اعتصاب عمومی یک ابزار مقاومت منفی است. سه ویژگی آن به این قرار است: 1) از این طریق روشهای مسالمت آمیز در صحنه جنبش گسترش بیشتری می یابد؛ 2) بدلیل ویژگیهای خاص این تاکتیک، اقشار وسیع تری از مردم قادر خواهند بود به صفوف جنبش بپیونند؛ 3)، و بلاخره آنکه ضربات جنبش بر رژیم با بکارگیری این روش کارآمد تر و موثر تر خواهد بود، زیرا بدنه تولیدی کشور در بخشهای اقتصادی مورد تهاجم جدی قرار میگیرد، یعنی درست حوزه ایکه جنبش سبز تاکنون شاید تاکید زیادی بر آن نداشته است.
پس از طرح برپایی اعتصاب سراسری و عمومی در ایران پشتیبانی کنیم. لیکن میدانیم که آن طرح تنها بتوسط رهبران جنبش و یارانشان و فعالین شبکه های اعتراضی در داخل کشور باید اعلام شود. پس از آنها میخواهیم که طرح اعتصاب عمومی را در نظر گیرند، کم و کیف آنرا مورد سنجش قرار دهند، و برای سازماندهی و تحقق آتی آن از هم اکنون برنامه ریزی کنند.
پر واضح است که شرکت در اعتصاب عمومی برای همه اقشاری که وابسته به نیروی کار خود برای کسب درآمد روزانه شان هستند، نتایج سختی بدنبال خواهد داشت. پس فعالین و طراحان داخل کشور بهتر قادر خواهند بود تا از طریق بکار گیری تاکتیک های کارآمد تر، میزان ضربات را در این ماجرا، بروی گروه های زحمتکش کشورمان کمتر کنند. با اینحال، مردمی که جانشان از ظلمات این رژیم به لب رسیده است، و آنرا در اعتراضات دلیرانه خود نشان میدهند، اگر این مردم آماده تعغیر اجتماعی هستند، همانگونه که موج فشارهای نظام را پس میزنند، پس چه بسا حاضر خواهند شد تا مصائب درد آور اعتصاب سراسری را نیز پس زنند، زیرا در یافته اند که راه جنبش در مسیر آزادی، راهی پر مشقت است.
مطمئن باشیم که هرگاه سازماندهی لازم در زمان لازم در جهت تحقق اعتصاب سراسری فرا رسد، شیرازه اقتصادی و بنیه حیاتی رژیم فلج خواهد شد، و امکانات یک چرخش مهم برای جنبش مدنی در مسیر آزادی فراهم میگردد.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar